Gücün ve Korkunun, Yalnızlık ve Çaresizliğin, Aşkın, Ayrılığın ve İsyanın Haremin Esir Kadınlarının, Padişah Abdülhamid’in Romanı Abdülhamid parkın içinden geçerken, önünde yürüyen harem ağası tüm canlıları kovalıyordu; elbette yalnızca insan olanları... Tüm zarafetiyle ceylanlari kömür gözlü karacalar, kar beyazı keçiler onun yoluna çıkıyor; ondan korkup, kaçmıyorlardı. Abdülhamid hayvanları seviyordu. Bahçesi dört ayaklı ve tüylü yaratıklarla doluydu. Hepsi onun ayak sesini tanıyor, ürkmeden ona eşlik ediyordu. Padişah böylece sarayına doğru yaklaşıyordu; korkusuzca yanında dolaşmaya cesaret edebilen yegâne canlılar eşliğinde... İlerleyen saatlerde bazı makam sahipleri, bu cesaretin yalnızca hayvanlara mahsus olabileceğini çok iyi anladılar. Hepsi Abdülhamid’in Jön Türklerle işbirliği yapmış olduğundan şüphelendiği kişilerdi. Sultan, nazırlarını ve kâtiplerini azletti; sürgün fermanlarına tuğrasını bastı. Her kim onun yüreğini yumuşatmaya cüret ettiyse, merhametsizliğinin kurbanı oldu.
Tanıtım Metni
