“Çocuklar durun, bir söyleyeceğim” var diye ilikledi kadın lafının arkasına kibarlığını. “Saadet” dedi… “Nerede oturuyor? Bu sokakta imiş evi. Evinden dışarıya açık otururmuş huzur beyazı” dedim.
“Evi öyle çalgılı neşeli insanlar doluymuş ki hani... Böyle bir kadın oturuyormuş. Adı Saadet… Ben ona gideceğim de… Çok uzaktan belirsiz bir hüzünden kaçtım geldim… Büyük şehirde kocaman umutlar sığdıracağım inşallah sizin de yardımınız olursa… Sahi nerede demiştiniz? Kendi aranızda konuşmayın. Yakalanmak istemiyorum eski kocama, babama, anama, atama… Ne olur söyleyin de bir an önce gideyim yanına…”
Biri bana döndü. “Size eşlik edelim” dedi. Sormadım, daha doğrusu heyecanım Saadet’e varacağımın mutluluğu gözümü kör etmiş. Bir otoparkta tam dört adamla beraber geçirdim geceyi ve Saadet’in evinin adresini bir kez de bu umutlarla geldiğim koca şehirde, Saadet’in sokağında kaybettim…
İzi bile yok… Baksanıza nasıl da mutluyum, nasıl da zengin...
Ressam Zeynep Yazıcı, kadına karşı şiddetin giderek artış gösterdiği günümüzde, “O kadınların” hayatlarına dair kaleme aldığı öykü ve şiirlerle okuyucuyu kadına karşı şiddete hayır diyebilme cesaretini göstermeye ve bu sorumluluğu birlikte göğüslemeye davet ediyor.
