Burada olduğum sürece yaşamdan bir beklentim olmamıştı ve buraya kadar gelmemin bana bir faydasını görmedim. Sessiz bir odada, geçmişten şimdiye kadar olduğu gibi ve gelecekte aynısı olacağı gibi, yalnız başıma kitap okumaya çalışıyorum ve biliyorum ki hayatın kendisi kadar önemsiz gelen benliğim, günlük işlerdeki yararsızlığımı, günlerdir umut arayışlarımı ve bu sırada kaybettiğim en önemli zamanımı kullanarak, bir bütünlük kuracağını sanmıyorum. Ama bu çelişki beni sıkıntıya sokmuyor. Her şey aslından farklı, allak bullak olabilir. Ben bir şey aradığımda karşıma çıkanları, aradığım her neyse onunla kıyaslıyorum. Bakıp anlıyorum ve kafam karışıkken daha doğru olduğunu görüyorum. Bu, biz hüzün hastaları için en önemli detay.
