Gülperi'nin tekdüze giden hayatı, tam bir serseri mayın olan Ateş'le karşılaşmasıyla aniden değişmişti. O yaz, Ateş ruhundaki son masumiyeti Gülperi'ye,
Gülperi de kalbinde yeşeren ilk duyguları Ateş'e vermişti. Duyguların en eşsizini; ilk aşkını…
Yaz biterkenilk aşkın ağrısı da kalplerde bir 'Gençlik Hatırası' olarak kalmıştı. Gülperi bir yandan yaşadığı aşkın yıkıntılarını unutmaya çalışıp, diğer yandan hayatına devam etmeye çabalarken, kaderin planladıklarından habersizdi. Hayalleri avuçlarından kayan, 'asla yapmam' dediklerini yapmak zorunda kalan genç bir kadındı artık o; evli, buruk ve bekleyişte...
O yazda bıraktığı ilk aşkının sahibi, Ateş'in damgası vardı kalbinde; hayatında ise kocası. Ve kocası ile İstanbul'a yerleşen Peri, küçük bir kızın da sorumluluğunu üstlenmişti. Kader planlarına bir yenisini daha eklerken, Gülperi sorguluyordu:
'Nefes almak mıydı yaşamak, yoksa nefes aldığını anlamak mıydı? Yaşamı asıl anlamlandıran aldığın nefesi kiminle paylaştığın mıydı?' Ancak Gülperi cevapları ararken, başka sorularla karşılaşacak, yolları bir kez daha Ateş'e çıkacaktı. Ve belki de sorular, cevapların ta kendisi olacaktı.
“Gençlik hatıramız biz büyürken, dimağımızda silikleşmiş miydi? Parlamıyor muydu artık ateş böcekleri? İncir ağacı unutmuş muydu gövdesine kazılı isimlerimizi; o yaz kumlara çizilip, dalgaların vurarak sildiği oklu kalpler gibi…”
