“Dünlerim yok anne. Ninem yok.
Mustafa yok, Ömer yok, Reis yok, Ercüment yok..
Ramazan Turhan öldü. Remzi Kütükçü öbür tarafta. Hasan Hüseyin Sanlı’nın nişanlısı, şimdi başkasının yavuklusu. Mustafa Pehlivanoğlu’nun mektubunu okuduğu nişanlısı yitik...
Nerede olduğunu bilmemekteyim. Dursun Önkuzu’yu unuttu ülküdaşları. Mamak Mahpushanesinde dayaktan ölen Bekir Bağ on yedisindeydi anne...
On yedi yaşında, coplanarak öldürüldü. Duydun mu? Gece yarısı yatağından kaldırılıp
Ankara Ulucanlar Kapalı Cezaevi’ne götürülen Fikri’yi, A. Bülent’i ben unutmasam da, hep birlikte unutuverdik anne...
Unutmak iyidir, diyen psikiyatrın sözü doğru mu? Anne ne olur, elini alnımdan çekme.
Yüreğini yüreğime yasla, bırakma beni kahramanların yalnızlığında.”
Adım Yeşil, bir yakın dönem romanı.
İbretle, heyecanla, hüzünle, sarsılarak okuyacaksınız.
