Hani insan ağlamaklı olur da ağlayamaz ya, içim bir yukarı çıkıyor bir aşağı iniyordu. Keşke ağlayabilseydim. Derin bir nefes aldım. Bana cezaevi bahçesi gibi gelen sahile çıkıp bir nebze olsun düşüncemi doğru yöne yönlendirmeyi denedim. Bu çileden kurtulmanın bir yolunu bulmalıydım. Telefonum çaldı. Arkadaşım Murat iyi, çalışkan bir tesisat ustasıydı. Aşırı muhafazakardı. Bana Şirinevler’de Uyum Süpermarket’in manav reyonuna eleman aradığını söyledi. “Yeni açılan bir market, bir bak,” dedi. Murat az çok ne halde olduğumu biliyordu. Evden yol parası almak zorundaydım, benim için bu dünyadaki en zor durumlardan biriydi. Sanki penseyle elimden bir parça koparılıyordu. Annem annelerin en tatlısı, kardeşim ise biraz tuhaftı. Günlük olarak sigara ihtiyacım hariç 5 TL para gerekiyordu, onu da mavi kartıma kontör yüklüyordum. Aktarmalı gittiğim için ancak yetiyordu, yani ucu ucuna denk getiriyordum. Hemen otobüs durağına gittim. İş başvurusuna gideceğim için otobüs nasıl geldi hiç fark etmedim.
Metrobüse vardığımda öğleden sonra olduğu için pek bir yoğunluk yoktu. İlk defa hayatımda iş başvurusunda bulunacağım için çok ama çok heyecanlıydım, işe çok ama çok ihtiyacım vardı ve çalışmak zorundaydım.
