Alnımdaki çizgilerin hepsi sensin
bir hüznün alfabesinde...
Mevsim bahara yelteniyor
Çiçeğe durdu erkenci bademler ve gülhatmi
Gözlerinden başladım hatmetmeye yar seni.
Akasyalar şehrinde kuşluk vakti
Bir demlik çay acıyor bir çift yalnızlığa
Narin bir gelincik ürperiyor kuytusunda
Serçeler seherin mavisine düşürüyor sesini
Pusulasız ve yalnızım
Ne kaçtığım belli benim ne kovaladığım
Bir öykü de geçmeye görsün adın senin
Yazılmamış bir şiirin yolunu tutuyorsun Yasemin.
Kendi mecrasında
Kadre ugramış eski tüfek bir neferim
Ölümden öte köy yok bilirim
Lakin benim senden gidesim yok sevgilim.
Biz hep kimsesizdik sevmelerde
Kimsesizlik sebebinedir ülkeyi sevmek suçundan
mapuslara düşmelerim
