“Neden yine buraya geldim? – Belki, kavrulan bir bedenin soğuk suya çıplak sokuyor. Yerdeki çakıllar güzel. Tuz ışıldıyor. Ölümün üstünde bir düş geziniyor. Çakıllardan birini elime aldım; ama yerden ayrılır ayrılmaz ışıltısını, güzelliğini yitirdi.”
André Gide’in doğayla ilişkisinin yoğun biçimde saydamlaştığı ve kristalleştiği metinler bunlar. Mağrip göğü altında çölün sarmaladığı bir bedenin ve zihnin kayıt altına aldığı anlar.
Amyntas ayrıca Gide’in tüm yazın hayatını kapsayan Günlük’leri için bir giriş kapısı.
Phyllis çiçekler örerdi başıma
Türküler yakardı Amyntas suyumca
Vergilius, Sığırtmaç Türküleri
Kendini en iyi incelemiş olan adam
