Bir gün babam bana gittiğimiz bir yerden eve dönerken uçan balon almıştı. Rengârenkti, içinde çocukluk hayallerimi, umutlarımı ve mutluluğumu taşıyordu. Sımsıkı tuttuğum ipini eve yaklaştığımızda bir anlık dalgınlıkla bırakıvermiştim. Hayatımda yaşadığım ilk düş kırıklığı belki de o andı.
‘Uçanbalon’um masmavi gökyüzüne yükselirken ve yavaş yavaş benden uzaklaşırken ne kadar da güzel gözüküyordu! Elimden kaçan balonu anımsayınca gözlerimden yaşlar akıverdi. Anılar üzerime hücum etmiş ve beni esir almıştı. O güne kadar ve sonraki yıllarımda sahip olduğum ilk ve tek uçan balondu.
Süzülerek uzaklaşırken sadece bir balon değildi; onunla birlikte küçülerek gözden kaybolan, bir daha asla geri gelmeyecek çocukluk hayallerim, umutlarım ve mutluluğumdu.
