Tanrım yorganım kadar yakın ol bana
Uyuyayım
Bir ağaç ol bana dallarına konayım
Uçmayayım”
Çiçek seviniyor mudur onu beğenip kopardığında dalından ve bir sevdiğine verip, sevdiğin de sevinince. Bunca sevinç ve sevmenin arasında kalmak, aracı olmak teselli ediyor mudur ölümünü?
Yoksa insanca bakmak mı? Yalnızca bu, kendini güneşle besleyebilen doğaya ve onun büyük ve bütün canlılığına, canına?.. Ya bizim sevgi dediğimiz ışıkla, toprakla, suyla, varoluşuyla, barışıyla, kendiliğinden zaten anda mevcutsa.
