Ben melek idim ve cennet hemen yanı başımdaydı, maşukumun didârı ise gözümün nuruydu. Şimdi bir üftade olduğum bu harabat âleminde, ne yâr var, ne de yâren! Âh ki, feryadım ile eylesin cümle âlemdeki tüm çiftler ve ayrılık gamı ile yürekleri pare pare olmuşlar!
Bu ayrılık onun aşkının iniltisidir, tüm âşık ve maşukları inleten! Kimi erkektir inleyen; çünkü ayrılmıştır gözünün nurundan ve varlığının anlam tacı olan sevdasından… Gönül ağrısından! Ve kimi de kadındır lalezar olan; çünkü düşmüştür elinden gönül incileri, ziynetinin efendisi, güzelliğinin anlam fedaisi ve sırlı dünyası.
Maşuk-u mutlak olan Allah’tan ayrılarak aşk ateşine müptela olmuş insan; menşe-i feyzi olan âyân-ı sabiteden ayrılıp, şu beşeriyet sahasına geldiği, fırakın acıklı ıstırabını çektiği için yüreğinden taşan ve coşan tesirli sözler… Kim olur ise olsun, dinleyenleri derecelerine göre müteessir eder ve bu deruni aşk iniltilerinin ıstırabını kimse anlamadığı gibi... Ancak kendisi gibi aşk ile gönlü şerha şerha olmuş gönül erbabı anlar!..
