“Bunlar beni ne zannediyorlar ki? Dilediği gibi davranan, kendine inanan, kimseye gereksinim duymayan, cinselliği, aşkı ayıplamayan kadını nasıl yorumluyorlar acaba o örümcek kafalarında? İşyerimdekilerde, sağda solda karşılaştığım erkekler de, öyle yoğun ilgi gösteriyorlar ki bana, artık olay keyif vermemeye başladı. Hele bazılarının davranışları dayanılır gibi değil. Yılışıyorlar ve yapışıyorlar size, hayır deyince de şaşırıyorlar, aaa, siz özgür bir kadın değil misiniz? Allah Allah, özgür kadın olmak, hiç seçim yapmadan önüne gelenin teklifini kabul etmek mi demektir?”
İlk romanı Kadının Adı Yok’ta kendini ifade edemeyen, sıkışmış kadının hikâyesini ele alan Duygu Asena, ikinci romanı Aslında Aşk da Yok’ta artık toplumsal bir figür haline gelmiş kadını mercek altına alıyor.
