Ben Asuman, ailenizin kızı. Bunca yıllık ömrümde çok okul gördüm, çok kurs gördüm. Ne öğrendim? Büyük bir pamuk şekeri içinde yaşamayı. Meğer o da lahanaymış, kat kat. Annemle barbunya ayıklıyoruz. Kardeşim Gülendam’la ev temizliyoruz. Sonra ertesi gün bir işim yok, bir amacım yok. Annem, babam, ağabeylerim, Gülendam, annemin tavuğu Çilli, mahalle bakkalının bana âşık yedi yaşındaki oğlu Muzaffer. Hayatım bu... Neden kimse beni kebapçıya götürmez? Neden salep içmeye gidemeyiz? Neden Instagram profilinde sevdiğim bir oğlanın silueti gözükmez? Facebook’ta ilişki durumum neden hiç değişmez? Akşam kafede oturup nargile içerken, omzuma şal getirecek bir garson olmasın. “Benimki” olsun ve öyle uzatmadan da evlenelim. Kendi evim olsun, kira olsa da olur. Kendi Çilli’m olsun. Allah’ım bunları mı istiyorum ben? Hayır ya, istiyor olamam. İstiyor olamam değil mi Jale Hanım?
