Çoğu zaman sadece yıldızları seyredip, gökkubenin üzerimize bezenmiş bir şölen olduğunu düşündüm. Dünya üzerinde yol aldığım hayat mesafesi ne kadar uzun olursa olsun, bu sonu olan bir uzunluk idi. Dünya Yaratıcının muazzam bir aşk bahçesiydi her zaman, sonunda sonsuz ve daha ihtişamlı bir bahçe olan; adına Cennet dediğimiz. Nihayet; karanlıkların hep sonu var ve bazen karanlığı bile seviyor insan sonunda bu muhteşem ışıltıyı bulunca. Yazarken, şükretmenin en yakın dost ve en ehil doktor olduğunu da gördüm. Her acı geçiyor ve her acı aslında başka bir acının açık yarasını iyileştiriyor ve insan ne kadar yalnız olursa olsun asla yalnız değil. Kimsesiz değil. Allah daima kuluyla beraber. Kimsesiz kaldığında, kuluna kimse olacak kimseler gönderir; bir şekilde kader yolunda yollar kesişir kimselerimizle. Yazarken; görülenin, görmek istediğimiz ile doğru orantılı ilerlediğini gördüm. Gönül hanemizi hep temiz tutmak gerektiğini öğrendim. Ve bir şeyler öğrendikçe bilginin büyüklüğü karşısında cahilliğimden utandım. Başımı çok çarptım bu cahillik duvarına, tutunup doğrulduğum el hep bir kitaptı. Hayatını yazmaya adamış insana ve insanlığa hep daha fazla iyilik, bilgi ve sevgi vermeyi yol haritası yapmış tüm yazarları saygı ve minnetle anıyorum. Kitabın devamında buluşmak dileği ile.
