Anna Segeyevna kapıda durup, Bazarov’a baktı. Ölüm soğukluğu bütün yüzünü kaplamıştı, ateşler içindeydi ve ona bakan donuk gözleri, kadını epey şaşırtmıştı. İçinde bir korku hissetti, soğuk ve üzücü bir korku! Onu gerçekten sevmiş olsaydı, böyle bir duygu hissetmeyeceğini düşündü.
- Anna Sergeyevna, her şeyin doğrusunu konuşalım. Benim işim bitti, biliyorum. Tekerleğin altına düştüm. İleriyi düşünmek falan boş işlermiş. Ölüm eski bir şakadır, fakat herkese yeni gibi görünür. Şu ana kadar hiç korkmadım. Az sonra da kendimden geçeceğim, böylece olur biter işte! Güçsüz, güçsüz elini salladı. Ee, size ne diyelim… Sizi sevdiğimi mi? Daha önce bunun bir anlamı olmamıştı, bu durumda hiç olmaz. Aşk, bir kalıptır, benim kalıbımsa dağılmak üzere. Size şunu söyleyebilirim; çok güzelsiniz. Şimdi orada duruyorsunuz, öyle güzel…
