Beni gör, olduğum halimle kabullen, onayla…
Gün gelir sadece görünür olmak için hatalar yapabilirim.
Kabullenildiğim ilk yerde bir ömür tutsak kalabilirim.
Ufacık bir onay için hayatımı harcayabilirim.
İzin verme.
Yolum nereye çıkarsa çıksın içimin sükuneti senin ellerinde.
Nereye gidersem benimle gelen o.
Bana söylediklerin, ruhumda yanık izleri olarak kaldığında bunu kim onarabilir?
Bedenim bir gün senden uzaklaşsa da kendimden uzaklaşabilir miyim ?
Bağ kurmak insan oluşumuzun doğasında var.
Asıl bağlanmadığımızda çıplak kalıyor bir yerimiz.
Bitişler, gidişler, geri dönmeyişler elbet olacak.
Her an kaybedecek gibi yaşayıp kaybettiğinde çok acıtmasın diye bağ kurmaktan kaçınmak da doğal değil.
Acıtacak, kanatacak belki; ama bir gün kabuk da bağlayacak.
Bağlan-ma diyecek bir yanın; ama sen yaşadıkça bağlanmaya devam edeceksin…
