Son dediğini net duyamamıştı Deniz. Ancak “Koşma!” dediğinden adı gibi emindi. Apartman kapısını açtı ve gülümseyerek dışarıya adımını attı. Atmasıyla donup kalması bir oldu. Yavaşça saatine baktı: 07.23. Yedi dakika okula yetişmesi için ilk kez yeterli olmayabilirdi. Herkes durmuş etrafa bakıyordu. Arabalar durmuş, şoförler araçlarından inmişlerdi. Yolcular bile dışarıdaydı. Esnaf, kapısının önündeydi. Bu caddeyi ilk kez bu kadar sessiz görmüştü. Derin sessizliği bir çığlık böldü ve merak edilen o soru dillendi:
“Sesli harflere ne oldu?”
