“Gülizar Anne, üç yıldır kendisini ziyarete gelmeyen kızlarını düşündü. "Analarını hiç mi özlemediler?" diye mırıldandı. Hüsniye Hanım duydu onu.
-Özlemişlerdir elbet! dedi. Onlar da ister gelip görmeyi... Fakat kim bilir ne sıkıntıları var. Belki de bugün yarın gelirler.
-Ah Hüsniye'm, ben anlatmaktan usanmadım, sen dinlemekten... Bak yine bayram geldi. Kızlarım da bir yerlerden çıkıp gelseler... "Anacığım!" diye boynuma sarılsalar... İşte o zaman bayramlarda benim olur dünyalar da... Ne çare ki gelmiyorlar... Gelmiyorlar...
-Sen gönlünü ferah tut. Sana öyle bir süpriz yaparlar ki gözlerine inanamazsın.”
