Benimle hiç anılmayan bir hayatta nefes aldım. Benimle hiç anılmayan yollarda yanımda biri varmış gibi yürüdüm. Şarkılar seçtim onun için. Elini tuttum.
Elbette mutluluklardan da bahsetmeyi çok isterdim. Fakat benim gibiler, yani acısına kimseyi inandıramayanlar, mutlu olmanın yolunu çoktan unuturlar. Çünkü beni ayakta tutan en alttaki taşı, bilerek çekti biri hayatımdan. Kendi üstüme yıkıldım. Bunca zaman, o kadar çok sustum ki bütün sesler içimde birikti.
Şimdi rüzgârın iniltisine bile imreniyorum.
