Önce gözüme; sonra gönlüme düşürdü bir his…
Her şeyde onu gördüğüm değişik bir histi bu. Adı; aşkmış.
Hangi duygu aşktan yücedir ki? Bir insan kendinden geçer mi?
Hep bir ümit diye bekler mi? Sahi, ümit dediğin neydi ki?
Ona kavuşmak için yanmak mı gerekirmiş? Tabii ya, yanmadan insanoğlu öğrenemezmiş…
Nasıl ki bir mumun etrafını aydınlatmak için yanmaya ihtiyacı varsa gönlünde ışığı için önce
yanmaya ihtiyacı varmış.
Yol kendinden, sevdiğinden ona varırmış.
Tüm yollar, kendinde zahir olana; Allah’a çıkarmış.
İnsan demek göz bebeği demekmiş.
Meğer, ‘gözbebeğim’ diye seslendiğin beşeri aşktaki seslenişin onaymış..
Var mısın bu yolculuğa?
Sadece sen ve bu satırlardaki ben…
Ama şunu bil ki bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak…
