Bebekken bütün bebekler gibi çok tatlıydı. Kilosu, yemesi gayet yerindeydi. İlk bebeğim olduğu için çok anlamamıştım ama aslında şimdi düşündüğümde diğer bebeklerden farklıydı. Sırtüstü ya da yüzüstü yattığı zaman dönemiyordu, çok hareketli değildi. Diğer arkadaşların bebekleri çoğu şeye tepki veriyordu. Umut, gidenin arkasından ağlamıyordu, duyguları tam da net değildi. Hatta arkadaşlarım “Ne kadar sakin, uysal,” diyorlardı. Yazdığım şeyler sadece yaşanmışlıklar… Bilimsel hiçbir dayanak yok. Bebeğim de böyle yapıyor diye endişeye kapılmayın. Diğer yönleri normal bebekler gibiydi, mesela biraz geç de olsa 13 aylıkken yürüdü. Bu tür bir sorun yaşayınca insan ister istemez çocuğum hep böyle miydi, ne zaman bu hareketlere başladı diye düşünmeye; eski hareketleri ile yeni hareketlerini karşılaştırmaya, küçüklük videolarına bakmaya başlıyor. Çocuğu ne zaman kaybetmeye başladığımızı anlamaya çalıştık. Yaşıtlarına göre biraz gerideymiş. Mesela daha az kelime söylüyormuş. 1-2 yaş civarıyla teşhisin konulduğu zaman arasında dağlar kadar fark varmış, maalesef anlamamışız. Umut, otizmli olmasına rağmen, hayatın zorluklarına karşı savaşan ve her zaman güçlü kalan bir kahraman. Onun; güçlü iradesi, ailesinin desteği ve sevgisi sayesinde hayatın getirdiği zorluklarla başa çıkabilen bir çocuk olduğunu göreceksiniz. Hikâyesi, hayatın getirdiği zorluklarla mücadele etmek isteyen herkese ilham kaynağı olacak.
Tanıtım Metni
