Berzah iki dünya arasında bir geçiş yeri, bir bekleme yeri, bir çeşit rüya hâlidir derler. Biz bu geçiş sancılarını, bu ne olacağımızı bilememe hâlini, bu rüyada mıyız gerçekte mi anlayamama durumunu bu dünyada da sürekli yaşamıyor muyuz sanki?Kırık dökük bir hastane odasında üçü hasta, üçü refakatçi altı kadın. Siyah beyaz küçük bir televizyondan şarkılarla, haberlerle abuk sabuk programlarla dökülen hayatlar. Aşka benzemeyen aşklar, oyuna dönüşmüş evlilikler, aldanışlar, ihanetler, cevaplandırılamayan sorular, örüp kendimizi hapsettiğimiz duvarlar, anneler, kızlar ve anneanneler. Hastanede çok pahalı ve meşakkatli görünürken dışarda ucuz ve kolaycacık geliveren ölümler. İstanbul‘da yaşayan, İstanbul kadar karışık, İstanbul kadar güzel, İstanbul kadar eski ve İstanbul kadar taze, yaşadıkları şehir kadar kararsız, yaşadıkları şehir gibi olmuş kadınlar. Nerede duracağını şaşırmış bir ülkede ne yapacaklarına karar veremeyen insanlar... Sıradan, herkesinki kadar önemli veya bütün hayatlar kadar önemsiz hayatlar.
