Yalnızlık kokulu bir şiir çekiyorum her sabah aynamdan, kendi hesabımdan... Hayatın ipine doluyorum sözcüklerimi. Gölgelerim olmasın için sığınıyorum geceye ve en çok da gölgelerinden kaçıyorum. Saçlarımın düğümünü geceyarılarında çözüyorum. Daha çok dipsiz anlarımda özlüyorum kıyılarımda gezen sesin rengini. Yalnızlık bi akarsu gibi dolaşırken damarlarımda, öyle seviyorum eksik yanlarımı. Bir ırmaktan geçerken düşürüyorum hayallerimi.
Kanser hücreleri gibi büyüyüp çoğalırken yalnızlık, günahkar şehirlilerden kaçırıyorum yüzümü. Nereye baksam kalabalıkların yalnızlığını görüyorum. Çocukların yalnızlığı burkuyor içimi kadınların yalnızlığı... Hiç kimsenin kazanamayacağı savaşlarda ölen askerlerin yalnızlığı benzemiyor hiç birine.
