“Cemil Kavukçu’nun öyküleri akrabam olur. Kişilerinden, mekânlarından, dertlerinden, dillerinden. Nasıl olmasın? Tek başına kişileri bile yeter. Her biriyle çocukluk, ergenlik, gençliklerinde tanışmıştım. Yetişkinlikleri derken artık emekli olmuştu pek çoğu. Öykü öykü, kitap kitap takip etmiştim her birini. Başka durumlar, vakalar içinde karşılaşmıştık. Yalnız, yabancı, ıssız dünyalarında dayanışmalarına da tanık olduğum bu kişiler baba korkusu, okul, sınav derken ölüm korkusu, yaşam korkusu, sevme-sevilme, aile korkusu, kasabada sıkışma, kentte tutunamama... Bir biçimde ve sebeple çocukluktan yaşlılığa korkuyla kuşatılmışlardı.” Tanıtım Metni
