Yaşlıların neşesiz, mutsuz, durgun olması normal bulunmamalı.
Yaşlı anne babamız bizlerin çocukları gibi oluyor. Ama neden olsun.
Onlar bizim kahramanlarımız, niçin her zamanki gibi dimdik bizim yanımızda durmasınlar.
Zaten evin geçimi, iş, çocuk derken niçin ebeveynler “bana da bakmak zorunda” der. Anne baba, çocuklara her zaman destek değil miyd
Peki, yaşlanınca ne değişti?
Bunun bir kolayı, bir çaresi var mıydı?
Bakın benim de annem var ve onu çocuğum yerine koyup,
“Anne, bundan sonra kızımsın.” dedim…
Sonra ne mi oldu?..
