Bu kitap, çağdaş Türk dillerinde kullanılan altasıralama stratejilerinin işlevsel dağılımını ortaya koyan bir çalışmadır. Bu bağlamda altasıralama, belirteç işlevli altasıralama, niteleme işlevli altasıralama ve ad işlevli altasıralama olmak üzere üç ana gruba ayrılarak incelenmiş ve böylece çağdaş Türk dillerinde işlevsel altasıralamanın yeni bir modellemesi oluşturulmuştur.
Yapısal bağımlılık kadar semantik bağımlılık temeli de olan altasıralama, çağdaş Türk dillerinde çok farklı biçimlerde kodlanmaktadır. Tipolojik olarak bakıldığında, bu altasıralama kodlama olanakları Eski Türkçeden günümüze bir şekilde kullanılmaya devam etmektedir.
Bu çalışma kapsamda, birçok çağdaş Türk dili (Oğuz Grubundan Türkiye Türkçesi, Azerice, Gagavuzca ve Türkmence; Uygur Grubundan Özbekçe ve Yeni Uygurca; Kıpçak Grubundan Tatarca, Kazakça, Kırgızca, Karayimce ve Kumukça; Sibirya Grubundan Yakutça, Dolganca, Tuvaca ve Hakasça) ele alınmıştır. Ayrıca tarihî gelişim çizgileri farklı olan Çuvaşça ve Halaçça da altasıralama stratejileri açısından incelemeye dâhil edilmiştir.
