Her gün baska biri olmaya özensen de; senden daha yukarda, daha güzel, daha yakisikli, daha bilgili, daha kuvvetli… birini görünce dipsiz bir uçuruma düssen de “kendin” olmayi özlüyorsun.Dinleseler, anlatacaksin: Kuslar gibi uçmayi, kelebeklerce özgür yasamayi, papatyanin yapraklarinda serinlemeyi, rüzgâr ile birlikte küheylan olup daglara uzanmayi, hepsini hepsini söyleyeceksin.Güney gibi dogmalasin insanlarin ufuklarina. Su gibi azîzsin, toprak kadar mütevazi. Böyle anlarda sevgi kesilmelisin serâpâ. Nes’e denilince seni düsünmeli insanlar. Arkadasi ancak sen anlayabilirsin. Ask ise, seninle mûteber. Sen baskasin. Herkes gibi olamiyorsun. Kâinattaki o muhtesem ifâdeyi, bir çirpida yakalamak istiyorsun. Biliyorum. Sen Efsânesin.
