Halk, özgürlük ve ilerleme, demokrasiyi oluşturan unsurlardır fakat bunlardan biri diğeriyle ilişkisini koparırsa, her türlü sınırlama girişiminden sıyrılır ve kendini tek ana öge olarak ortaya koyarsa bu unsurlar tehlikeye dönüşür: Demokrasinin iç düşmanları olarak popülizm, ultraliberalizm ve Mesihçilik ortaya çıkar. Modern demokratik ülkelerde kişilerin ihtiraslarını frenleme görevi, demokratik rejimin uzlaştırmakla yükümlü olduğu çok sayıdaki zorunluluk ve memnun etmeye çalıştığı çeşitli çıkarlar tarafından yerine getirilir. Demokrasinin en büyük düşmanı, çoğulu tekile indirgemek ve böylece ölçüsüzlüğün önünü açmaktır.
Yaşadığımız yüzyılda en çok duyduğumuz sözcük, demokrasidir. Demokrasi adına başlayan işgalleri, demokrasi adına çoğunluğun azınlık üzerindeki tahakkümünü, demokrasi adına yapılan yıkımları gördükçe demokrasi kavramının vaat ettiği özgürlükleri ya da hakları taşımadığını düşünenlerin gün geçtikçe artıyor.
Demokrasinin Samimi Düşmanları'nda, tarihçi, düşünür, edebiyat eleştirmeni Tzvetan Todorov, büyük bir titizlikle demokrasi kavramını ve tarihini ele alıyor. Erken Yunan'da kökenlerini bulan demokrasinin temel prensiplerini, güçlerin ve farklı çıkarların dengelemesinin biçimlerini tarih içinde izleyerek günümüze ulaşıyor. Irak işgalinden, İtalya'daki Berlusconi yönetimine, Libya'ya yapılan müdahaleden Arap Baharı'na kadar uzanıyor.
