Deniz kabuğundan kıskanıyordu adam kadını. Çakıl taşına sevdalanmıştı dev ve bahçe makasından kaçmaktaydı kız. Mazlum güzelin tek dileği vardı. Kurbağanınsa tek derdi prens olmaktı. Kırık bir hikâyenin son şahidiydi eski lâmbanın cini ve gidenler geri geldiğinde ancak dinerdi bütün acılar. Hayaletlere asla güven olmazdı. Öte yandan Zümrüdüanka’nın külündeydi derdin devası ve anılar denizinde incili tarak gibiydi aşk. Oysaki çalıntı kalpten medet ummaktaydı prenses.
Esas özgür olan zerreydi ama hepsinden farklıydı ışık ve her şey o veda notunda yazılıydı. Peki ya kopmadan kıyamet, kral bulabilecek miydi son kar tanesini ve gönlünün kraliçesini?
Belki hayal ettiğimiz kadar gerçek, hayat. Belki gerçeklerde saklı imkânsız tüm hayaller. Herkes aynı hayale sahip olabilir ve kimse aynı hayali kuramaz ama bütün hayaller paylaşılabilir.
Hayallerinizi paylaşanlarla yürüyün.
Hayallerimizi paylaşanlarla yürüyelim.
