Aradan bir birkaç ay geçmişti ki ağrılar yeniden başladı, geceleri uyuyamıyor, acılar içinde kıvranıyordu. Yüzündeki tebessümü, gönlündeki neşesini kaybetmişti. Yeniden ilaçlar aldık, daha kuvvetli antibiyotikler ve daha etkili ağrı kesiciler almasına rağmen sıkıntıları bir türlü geçmiyordu. İlaçların etkisiyle ağrılar bir süre duruyor, birkaç saat sonra yeniden başlıyordu.
Ameliyat olma düşüncesi iyiden iyiye kafasında yer etmişti artık. Çaresiz Erzurum numune hastanesinin yolunu yeniden tuttuk. Ameliyat için hazırlığımızı yapıp öyle gitmiştik hastaneye. Yatış işlemini tamamladıktan sonra elimizdeki dosyayla merdivenleri tırmanıp servise çıkarken, tıp fakültesinde okumakta olan arkadaşım Orhan’la karşılaştık. Ayaküstü hal hatır sorduktan sonra: “Annem ameliyat olacak. Yatış işlemlerini yaptırdıktan sonra bende seni arayacaktım. Karşılaştığımız çok iyi oldu. Annemi sana emanet ederek gönül rahatlığı ile Bayburt’a dönebilirim.” dedim.
