Aşkın önemsiz yanlarını bilir vefalı olanlar yalnızca. Vefasızlarsa aşkın trajedilerini öğrenirler. -Oscar Wilde- Her şeyin ters gittiği, artık pes edeceği bir anda karşısına çıkmıştı Murat. Bu yüzden Esra, Murat‘a bir umuda sarılırcasına sarılmıştı. Mutlu oldular. Bir süre. Seviştiler. Ama bitti. Başka şeyler girdi araya. Başka işler, başka kişiler, şüpheler...Öyle ki araya girenler gitgide uzaklaştırdı onları. Bir sabah, her zamanki gibi birlikte, aynı yatakta uyanmışlardı. Ancak birbirlerine baktıklarında, zar zor seçebildiler yüzlerini. O kadar uzaktılar ki! "Murat!" diye seslendi Esra. "Esra! Sen misin?" dedi Murat. Nafile. Seslerini birbirlerine duyuramadılar.
