Perspektifin kullanımı, Rönesans resminde bir devrim yarattı ve sanatçıya izleyicinin görüş açısını resmetme fırsatı verdi. Oysa perspektifin teorisi başka bir yerde, Bağdat’ta, matematikçi İbnü’l-Heysem tarafından on birinci yüzyılda oluşturulmuştu.
Ünlü sanat tarihçisi ve kuramcısı Hans Belting, Floransa ve Bağdat’ta bakış metaforunu kullanarak Arabistan Bağdat’ı ile Rönesans Floransa’sı arasındaki tarihi karşılaşmayı anlatıyor. Perspektifin, geometrik soyutlamaya dayanan görsel teori (Ortadoğu) ve resim teorisi (Avrupa) olarak kullanıldığı ikili tarihini inceliyor. Ortaçağda Arap matematiğinin perspektif teorisini doğurduğunu, daha sonra bu teorinin Batı’da sanata dönüştürüldüğünü
anlatan Belting, estetiğin ve matematiğin sınırlarını aşan bir soru soruyor: Müslümanlar ile Hıristiyanlar birbirlerine baktığında, kendi dünya görüşlerinin dönüştürülmüş bir versiyonunu görürlerse ne olur?
Prof. Dr. Hans Belting (1935–2023) Almanya’daki Ludwig Maximilian Üniversitesi’nde ve Karlsruhe Tasarım Yüksekokulu’nda uzun yıllar öğretim üyeliği yaptı. Sanat tarihi çalışmalarında, Avrupa toplumlarında imgelerin işlevini ve kült nitelikli imgeden sanatsal imgeye geçiş sürecini ele aldı. Sanat Tarihinin Sonu: Modernizmden Sonra Sanat Tarihi isimli kitabı Türkçeye çevrildi (İletişim Yayınları, 1. baskı 2020).
