Slavoj Zizek, yaşayan bir şair hakkında herhangi bir yargıda bulunurken onun ölü şairlerin içine atılması gerektiği üzerinde durur. Bu durum sadece yaşayan bir şair için geçerli değil aynı zamanda diğer ölü şairler için de geçerlidir; çünkü herhangi bir şairin, edebiyat tarihindeki yerini belirleyen diğer şairlere göre aldığı konumudur. Bu nedenle her ölü şairin poetikası ve eserlerinin ortaya çıkarılması saf geçmiş algısını alt üst eder.
Çünkü evvelki mevcut sanatsal/edebî düzen tamdır; bu sanatsal/edebî düzenin yeniliğin müdahalesinden sonra var olmaya devam edebilmesi için, tüm bu mevcut sanatsal/edebî düzenin, azıcık bile olsa, değiştirilmesi gerekir. Hal böyle olunca her bir sanat eserinin/edebî eserin bütünle olan ilişkileri, bütüne ilişkin oranları, değerleri yeniden ayarlanır. Bu noktada ortaya çıkarılan ölü bir şairin eserleri ve poetikası, tam olduğu öncül olarak kabul edilen saf geçmişin dengelerini baştanbaşa üreterek yeniden düzenler. Dolayısıyla da hiçbir şair, herhangi bir türden hiçbir sanatçı tüm anlamını kendi başına taşıyamaz. Önemi, taşıdığı kıymet, ölü şairlerle olan ilişkisinin kıymetidir. O tek başına değerlendirilemez, mukayese edebilmek için onu ölülerin içine yerleştirmek gerekir. Bu nedenlerle yaşanılan anda veya geçmişte yaşamış bir şairin konumunu belirlemek için ilk yapılması gerekli şey öncelikli olarak ölü şairlerin ve onların petikasının ve eserlerinin ortaya çıkarılmasıdır.
İşte Fuat Hulûsi Demirelli'nin Poetikası ve Şiirleri başlığını taşıyan bu çalışma yukarıdaki belirtilen amaçlar doğrultusunda hazırlanmıştır.
