Anne, baba, kardeş sevgisini yaşayamadı doyasıya,
Ne annesine, ne babasına ne ablasına sarılamadı canı gönülden,
Ne mutluluktan, ne sevinçten ne de kederden,
Paylaşamadı hüzünlerini üzüntülerini,
Ağlayamadı dizlerinde, sarılamadı boyunlarına,
Hep bir mesafe oldu aralarında,
Adını koyamadığı, anlamlandıramadığı,
Bazen aynalara anlattı, bazen yıldızlara,
Uhde oldu içinde, türkü oldu dilinde,
Kimsesizlerin kimsesine sığındı, yaradana,
Belki bu yüzdendi büyük mutlu kalabalık bir aile kurma isteği,
Karısının kocası, çocuklarının babası,
Olmadı, olamadı,
Çözüm belliydi ama yolu belirsizdi,
Sadece kimsesizler değildi yalnız olan bu hayatta
Kimseli kimsesizler de var etrafta.
Ne kadar kalabalık dünyamız,
Sahi kaç kişiydik biz,
Bir ben,
Bir de yalnızlığım.
Mehmet Er
