Bu dünyaya “beklenti olmaya” gelmedim. Bu dünyaya başkası olmaya, ezberlere uymaya, hep aynı şarkıyı duymaya gelmedim...
Sertçe göğsüme oturan bu ağrıya dokunabilirsem geçecek.
Kaçmadan, acısını yok saymadan, kendime kızıp canımı daha çok yakmadan, yargılayıp daha derine bastırmasam geçecek.
Geleni bir kabul edip, onunla canım yanarken konuşursam geçecek.
Her sözünü yol göstersin diye aklıma bırakırsam, kalan izini iyileşsin diye zamana bırakırsam geçecek.
Hemen geçsin diye kovmadan, tekrar gelir diye korkmadan, hep üst üste gelir diye kapanmadan, hep benim başıma gelir diye kaçmadan yüzleşirsem geçecek.
Dokuna dokuna, konuşa konuşa, evet ağlaya ağlaya geçecek.
Ağlarken kendime şefkat gösterirsem geçecek.
İyileşmeden iyi olmuşum gibi yapmadan, daha önce kendimi nasıl ayağa kaldırdığımı unutmadan, kabul edip sindirince geçecek.
Yaşayınca geçecek.
Ama illa ki geçecek...
