Nöbetçiler her zamanki gibi akşam olunca şehrin kapılarını kapattı. Ancak kapıları kapatmak sadece şehir içindeki korkuyu hapsetmeye yaradı. Öldürücü bir buhar gibi korkunç bir kader beklentisi sessiz ve ışıksız evlerin üzerine çökerken, karanlık, bir zamanlar şanlı ama şimdi çökmüş, korku içinde titreyen Romanın üzerine birtabut örtüsü gibi indi. Ancak yıldızlar insanların yakarmalarına kulak asmadan her zamanki gibi kaygısızca parlıyor ve hilal şeklindeki ay sanki hiç barbar tehdidi yokmuşçasına sessizce gökte salınıyordu. Uykusuz ve çaresiz Romalılar, Vandalların gelişini beklemeye başladı. tıpkı havaya kalkmış baltanın inmesini bekleyen bir idam mahkümu gibi.
