Ben, Elif.
Kırk yaşıma değin kendi dünyamın içinde neden, niçin sorularıyla boğularak isyan eşiğine gelmişken, hiç ummadığım bir zaman diliminde sadece kendi cevaplarımı değil, tüm evrenin cevaplarını da buluverdim.
Öğrendim; herkesin bir hikâyesi varmış... O hikâyeler ki dünya ateşinde yanıp yok olmamızı sağlarmış. Bedenin hiçliğinden çıkıp, varlığımızın sebebine vakıf olmamız için çok gözyaşı dökmek lazımmış. Hepimizin sınavı, o hikâyelerde saklıymış.
Öğrendim; Aşk ile dokunmak ve Aşk ile yaşamak gerekmiş... Aşk'ı bilmek için zamanın beşiğinde avunmak yerine, yola çıkıp aramak gerekirmiş. Yol çok uzak lakin varmak bir adım atmak kadar kolaymış.
Öğrendim; isminin Elif olması yetmiyormuş gönül kapısını aşmak için, Elif gibi dimdik ve emrolunduğu gibi dosdoğru olmak gerekmiş.
Nalan Güven, yeni romanı Gönül Kapısında Bir Elif'te, hayatında her şey yerli yerinde görünen bir genç kadının içindeki boşluğu dolduracak kaynağı keşfetme hikâyesini anlatıyor. Rüya içinde rüyalarda seyahat veya seyir ettiği âlemde Hz. Şems, Hz. Mevlânâ, Şeyh-i Ekber, İbrahim Edhem Hz. gibi evliyalardan gelen hikmetlerle geçmişiyle hesaplaşmasını bitiren Elif, yaşanan her şeyin bir sebebi olduğu gerçeğine itimat ederek başka bir hale geçiyor.
Ve kelâmların en güzelini duyuyor, gönül sözü ‘Kelâm-ı Aşk'a varıyor.
Ey Âdemoğlu;
Sen aşkı yanlış anladın.
Yüreğine dön bak!
Asıl sahibi bulacaksın...
