Aşkı kaybeden insan zaman girdabında kirleniyordu. Kin, nefret ve bencillik duyguları doğayı esir alıyordu. Zalimce kırbaçlanan doğa haykırışlarını duyurmaya, insanlık onurunun dikkatini çekmeye çalışıyordu. Öze dönüş için çağrı yapanlar suikastlara kurban gidiyor, umutsuzluk yeryüzünü kapkara bir bulut gibi sarıyordu.
Doğa kirlendikçe dünyaya yabancı çocuklar doğuyordu. Bilim insanları dünyaya gönderilen bu üstün insanların sırlarını araştırıyordu.
Anneler rüyalarında kaybolan çocuklarını arıyordu.
Sevgili kaybolan aşkını arıyordu.
Zirveden gelen sayfaların üstü tozla kaplıydı.
Hayat özüne dönmeye, doğa yeniden yeşermeye muhtaçtı.
Karanlığın umuduydu Melisa çiçeği, kirlenen gündüzün üstünü temiz bir nefesle örtmeliydi.
Kırılan kalbinin derinliklerinde uzun bir yolculuğa çıkmıştı Melisa.
Masumiyeti arıyordu.
Gerçek aşkı arıyordu.
Karanlıkta kalan kalbini aydınlatacak güneş tertemiz bir göz temasında saklıydı.
