Hamlet: Ey göklerde sakin olanlar! Ey yeryüzü! Daha ne kaldı? Cehennemi de bunlara katayım mı? Ahhh, ah! Dayan kalbim dayan! Ey adalelerim, sizler de birdenbire gevşeyip kuvvetten düşmeyin sakın, beni dimdik tutun. Seni hatırlayayım ha? Olur, zavallı hayalet, çığırından çıkan şu kürede hafıza yer bulduğu kadar seni hatırlayayım ha? Elbette. Hafızamın levhasından, gençliğe kapılıp mühim diye kaydettiğim bütün saçma boş hatıraları, kitaplardan derlenme bütün vecizeleri, geçmişin bütün hayal ve intibalarıni silip atacağım. Zihin kitabımla baştan başa bütün cildine senin emrin adi hiçbir mevzu kanşmaksızm, tek basma yazılı kalacak, gökler şahit olsun ki kalacak! Ah, menhus kadın. Ah alçak, sırıtkan melun alçak! Nerede hatıra defterim? Şunu yazmalı; insan sırıtır sırıtır da yine alçak olabilir; hiç değilse Danimarka'da böyle, buna eminim.
