Bütün renklerini sevdi hayatın, siyah hariç. Bazen bir gül bahçesinden geçti yolu: bazen bir mayın tarlasında buldu kendini, nereye basacağını bilemedi. Gece olmak istedi öyle zamanlarda. Ama hep mavi baktı dünyaya. En çok maviyi sevdi, birde yeşili. Kendi gibi, beş duyum dediği çocukları gibi… Gönül bahçesi hep yeşil kalsın istedi. Bu yüzden hep şiir vardı. Şiir arkadaşı, şiir sırdaşıydı. Hissettikçe, hislendikçe yazdı ve bir yanı hep şiir kaldı. Hayat bir armağandı, şiirleri ise Armağan'ın hayatı. Onun dizelerinde Armağan'ı bulacaksınız, şiir gibi kendi gibi… Yaşam yolu onu nereye götürürse götürsün, hangi renge bürünürse bürünsün dünya, o hep mavi bakacak ve yazacak.
