Aşk… Ne kadar güzel bir kelime. İnsanlığın var olduğu andan itibaren hep güzel, en güzel kelimedir aşk… Kutsal, gizemli, acıtan, ağlatan milyarlarca kavramı içinde barındıran da aşktır. “Aşk hiçbir zaman pişman olmamaktır,” denilse de, sonu hüsranla, pişmanlıklarla doludur. Aşkı gizemli yapan da belki sonunun hiçbir zaman başlarken düşünülememesindendir ya da en bitik durumda iken, tam dibe vurmuşken, her şey bitmişken alevlenmesi, her şeye baştan başlanmasındandır. Uğruna nice hayatların bittiği, yapılamayacak çok şeyin hiç düşünülmeden yapıldığıdır aşk. İnsanların çözemediği, bilmediği, hatta anlayamadığı, gizemli, her daim istenen de aşktır. Nerde nasıl başlayacağı hiç belli olmasa da yar dilinden tatlı bir söz aşkın nerede başladığının bütün önemini ortadan kaldırır. Aşkta seçme şansı da yoktur, yani o çok daha güzel desen kaç yazar ki? Hiç beklemediğin bir anda bedeninin bir başkasına köle olmasıdır aşk… Yani aşk; gözlerinin ondan başka herkese kör bakmasıdır.
