Kulak verin, kulak ver sevgili okur. Bin yıl derinden gelse deyanıbaşındaki ses bak ne söylüyor, kime, kim için konuşuyor;boyun eğdirdim isli güllere, dağ rüzgârlarına, fırtına vekasırgalara diz çöktürdüm. boşluğa, gizlice çarpan gün ışığınakayalarda, cesaretimi miras bıraktım ölümümle.boyun eğdirdim saraya ve orduya.ya halk. ya halk!halk mı dediniz!bilirim halkı, basit, çaresiz, korkak, katil ve zavallıdır onlar...oysa bir ülküler insanıyım ben.kadının ve erkeğin ilerisindeyim.yüksek sanata inandım.okudum, tutkuyu anlamak için okudum.başkaları olmadan, aşk ve sevgi olmadan yaşamayı öğrendim.ya iktidar! iktidarın yolları çeşit çeşittir.sanat bazen kötülüğü gereksinir.ve çöktü artık soyluların egemenliği...irene’nin boğuk sesidir bu. isli güller, beyaz isli güller gibiipek şamarlar vurur koklayana, bizans’tan buraya, ve elbetteyarına da yüksek bir roman ilmeği, iktidarın şehvetindeyüzenler kadar kırbaçlanmanın zevkini yaşayanlara dabestelenmiş bir duvar müziği, pençe pençe bir selim ileriromanı, kara zamana, kopkoyu bir gözyaşı, acısız, sessiz birkonuşkan, bir yüksek yazı geçidi, kalpten ağrıyanlar için.-Ömer Erdem-
