Bu bir yalnızlık manifestosudur. Kitap benliğimin sol topuğumdan yukarı süzülme halidir. Kendimle konuştum, kendimle sustum, kendi kendime hayaller kurdum. Ya ölecektim ya da bir kitaba dönüşecektim, ölmedim. Yalnızdım, yalnız uyudum, yalnız uyandım. Sonra bir de baktım ki ben artık çoğulcu cümleler kuramaz hale gelmişim. Birinci tekil şahıslara mahkûm olmuşum. Platonik aşklar yaşamışım. Zihnimde durması gereken taşlar birer birer yer değiştirmiş. Başkalaşmışım. Belki de bu kitap çirkin ördek yavrusunun kuğuya dönüşme fiilidir. Tüm bu olanlardan sıçrayan kıvılcımlar beynimde bazı yerleri tutuşturdu. Artık konuşamaz haldeydim. Sustum, daha çok sustum. Hastalığa yakalanıncaya dek sustum. O halde yalnızlık bir hastalıktı, tedavi edilmeliydi. Tümdengelim cümlelerle kendimi buldum. Sessizlik dünyamın tek gerçeğiydi. Bütün fiillerimi sessizce gerçekleştirdim. Ben bile hala emin değilim konuşabildiğimden. Yoksa hala susuyor muyum? Susmalıyım, benden geriye eser kalmayıncaya dek, benliğim yerle bir oluncaya dek, insanlıktan sürülünceye dek susmalıyım. O halde hep birlikte susalım, sessiz olun.
