Eğitim ve çalışma hayatı nedeniyle uzun yıllar ülkesi Suriye’den uzakta yaşamak zorunda kalan şair Melek Mustafa şiirlerinde, savaş nedeniyle ülkesinden göç etmek zorunda kalan ve göç sırasında özellikle kaçak yollarla Midilli’ye ulaşmaya çalışırken denizde boğularak ölen Suriyeliler için duyduğu derin kederi işlemektedir. Bir mekân olarak Midilli’den yükselen çığlığa ses olma ve dijital bir körlük sağırlık içinde olan dünyanın vicdanını uyandırma ümidiyle yazar ve kendisine “ümidin başbayii” der bir şiirinde. Biçimsel arayışların dışında, doğrudan ve samimi bir dil ile yazan şair kendine ve kendi kayıplarının yarattığı kedere de kayıtsız kalmaz. Dürüst, gerçek ve içten bir dil ile iç odalarının kapısını sonuna dek açar ve gördüklerini anlamaya, anlatmaya çalışır. Bu anlamda hayatı ve hayatın dinamiklerini bilinir kılmaya girişir ve bunda da oldukça başarılı olur. [Elçin Sevgi Suçin]
