Öldü zannedilip morga kaldırılırken 40 günlüktüm. Hamileyken verem oldum. Doktorlar bebeğin de benim de yaşama şansımın olmadığını söylediler. Doğum yaptım, sekiz ay bebeğimi göremedim. Heybeliada Sanatoryumuna yatmak için fakir kâğıdı almak zorunda kaldım. Payton paramız bile olmadığı için hasta halimle hastaneye kadar yürüdüm. Annem babama her kızdığında “Bu adam beni kanser yapacak” derdi. Sonunda kanser olmayı başardı! Çocuk denecek yaşta evlendim ve kaynana şiddetine maruz kaldım. Yalnızdım ve sevilmiyordum. Hayata ilişkin korkularımdan, güvensizliğimden ve dırdırlarımdan dolayı eşimi kendimden uzaklaştırdım. Dibin en son basamağı ise; eşimin susayan oğlumuza su içirebilmek için dayak yemesiydi.
Şimdi buradayım.
Sırrı öğrendim. Dualarımı değiştirdim. Niyetlerimi bilinçle oluşturdum. Artık hasta olmayı seçmiyorum. Annem kanseri düşüncü gücüyle ve inançla yendi. Kaynana evi çok uzaklarda kaldı. Mutlu bir evliliğim ve çok sevgili iki oğlum var. Hayallerimin evinde, huzur içinde oturuyorum. Parayla hiçbir derdim yok, evren bana ihtiyacım olanı rahatlıkla gönderiyor. Çok sevdiğim işimi mutlulukla yapıyorum. Üstelik bir de ünlü oldum. Çok seviyor, seviliyorum. Hayat bütün isteklerimi, dileklerimi tüm cömertliğiyle karşılıyor.
Nasıl mı başardım?
