İnatçı doğacaksın hayata. Öyle inatçı olacaksın ki köklerinden bile savrulsan, bırakıldığın yerde yeniden serpileceksin... Çocuktum. Büyüdüm. Batman, Mardin, Mersin, Iğdır, Bursa, Diyarbakır, Aydın, İstanbul arasında geçti hayatım.
Her birinin dokunuşu başka oldu hayatımda. Her biri ayrıydı, ama en çok Mersin’de yürüyen merdivenlere binmeyi sevdim. Her birinin ayrı bir hikayesi oldu benliğimde... Kayıplar, kavgalar, endişeler gördüm. En çetin savaş meydanlarında, sakince kalmayı, nefes alınması gerektiğini, aynı Iğdır’da arkadaşımıza yaptığımız gibi sevdiklerimizi koruyup kollamam gerektiğini gördüm...
İnsan işte, içinde yedi, kimisi yetmiş yedi, kimisi binlerce oda barındırır. Her duygu, her hayat mercisi ayrı bir başlık kapar kendisine. Ne hayal etmek kendi başına latiftir, ne aşık olmak kendi başına latiftir. Bütün odalar, hepsi birlikte koca bir ev olduklarında, büyük bir bütünü tamamladıklarında anlamlı hale dönüşürler. Adalet nasıl mücadeleye ihtiyaç duyuyorsa, umut da bir o kadar sevgiye ihtiyaç duyuyordur...
İmkansızımsın, herkesin imkansız olan bir hikayesini anlatıyor içinde. Çocukluğundan, en deli hallerine, kayıplarına, en dolu kalp atışlarına... Bütün imkansızlıkları var etmek için nefes alıyor. Bir köşesinde dinleneceğiniz sokakları, sokağın içinde bir misafirmişsiniz gibi değil, onun bir parçasıymışsınız gibi sunuyor.
