Kırk kişinin hatırını kırmamak için kırk yıl hatırı kalsın diye bir kahveye bile ‘hayır’ diyemeyen bir insan, ortalama kaç yıl sonra bu hatırşinaslığından hayır görmektedir?
İnsanlık Vazifem
Hiçbir kimseyi artık sırtıma kambur, hayatıma yük yapmayacağım. Ben taşıyabiliyorsam, onlar da taşır. “O dayanamaz!” diye kendimi dayanılmaz hâllere sokmayacağım. Onlar beni bu hâllere getirene kadar, “Dayanabilir mi?” diye düşündüler mi? Ben düşüncelerden sorumlu bakan mıyım? Ya da ben neye bakanım? Hepimiz insansak, eşitiz. Birbirimizden üstünlüğümüz var mı?
Yeter! Ömrümüz; insanları anlamaya çalışmakla, yaptıklarına bir anlam katmaya çabalamakla, haksızlıklarından haklılık çıkarmakla, suçlarından pişmanlık duyduklarına inanmakla geçmedi mi?
Maddi değerden hariç manevi değer göremediğimiz şu garip dönemde, her şeyin hayır/lısını dileyerek kırmamak için değil; istemediğimiz için ‘hayır’ demeyi başardığımız gün kendimize ve aslında herkese en büyük ‘hayrı’ yapmış olacağız, inan bana. Hadi Allah kabul etsin, âmin!:)
