Şiir silinirken yeryüzünden... şiirdeki ısrarımız şundandır... şiir biterse! ‘insan’ın... o ilk yaratılan insanla tüm bağları koparılmış olacaktır... ortak ‘bir’ yeryüzü tasavvuru kalmayacaktır... ve ‘birlik’ bozulacaktır... kelimeler, harfler... sayıların tahakkümüne verilecektir... ‘anlam’ hapsedilecektir... hiç kimse! kıyıları terk edip o sonsuz ummana açılamayacaktır... yerçekiminden kurtulup! göklere uçamayacaktır... ruhunu hissedemeyecektir... Ruhuyla sırlanamayacaktır... Rabbine kavuşamayacaktır... o soyut dili! cennet dilini unutacaktır... günlük dilin içinde hapsolacaktır!
Şiir olmazsa eğer! ‘insan’ kendini bilemeyecektir... bu kısacık dünya hayatını! belki de herşey sanacaktır... oysa! sonsuzdur ‘hayat’! eğer Rabbine kavuşabilirsen...
Şiir! tüm anlamları! asıl ‘mânâ’larına kavuşturur... sözü! aslına döndürür... özgürleştirir... ve biricik yapar! insan da biriciktir... asıl dili onun! kâinatın ‘tevhid’ aşkıyladır...
Şiirdeki ısrarımız bundandır... dünya hızla ‘yapay’laşırken... ‘asıl’ kalabilmek içindir... ‘hakikat’e sahip çıkar şiir... ve elbette ki! aslolan ‘Aşk’tır...
