Kıyı duygulara sahip çıkarken, kiminin vedası kiminin duyguları, kimim kurtuluşu dökülüyor kağıtlara.
Hasretler, özlemler bir bir düşerken yere bir yaprak savruluyor o sıra. Kurumuş ve dalına küsmüş bir yaprak
Kimsesi olmayan bir yaprak. Yarın öleceğini bana hatırlatan yaprak… siliyorum gözyaşlarımı bu kıyada ölmek bir onur çünkü. Bedenime bir ürperme girdiğinde gözümün önünde sönen ateşi anımsıyorum. Boş ver o hiç sönmedi… Kalbimin zalimlerin zulmü yüzünden titrediğini anlıyorum. O hiçbir zaman normal olmadı. Küçükken korktuğumu hatırlıyorum… Annem bana sıkıca sarıldı. Ama şimdi ne yapacağız? Yanımda ne annem var ne arkadaşım. Ben kiminle vedalaşacağım? Bu kıyada kimim var?
Çok küçükken babamın kıyıya bir çadır kuracağı sözü yankılanıyor kulaklarımda… ama şimdi ne bir babam var ne de çadırım.
Hayaller güzel başladı, başladığı yerde de bitti.
