Bu kitap, evrensel doğruları yukarıda gördüğünüz üçgen tasavvuru içinde arayan bir abd-i aciz tarafından yazılmıştır.
Vahyi anlamak için akla, yorumlamak için pozitif bilimlere ihtiyaç var. Halbuki “Akıl bir hadi ve mürşide muhtaçdır. En yüksek mürşid ise Allah kelamı ile enbiya irşadıdır.” (Hak Dini / 4). Bunlardan mahrum kalan aklın itticah problemleri yaşaması bir postüla (mevzua) hükmündedir.
Karettaların yumurtlama zamanı uykusu kaçan Batı uygarlığının, kucağındaki bebeği ile birlikte Akdenizde boğulan sayısız mülteci anne karşısındaki apatik tavrı, bahsettiğimiz yönelim bozukluğunun son tezahürlerinden biridir. Rönesans’cıların hümanizma övüntüsü böyle birçok vakıa ile iflasa müncer olmuş iken bir de kendimize bakalım…
İslam entelijensia’sı (ulema), hakikati 12. asırdan itibaren, yukarıdaki üçgenin dışında aramaya yöneldi. Bunun sonucunda 8-9 asır sürecek olan bir gerileyiş dönemine girdik. Bu hazin çöküşün zihni veçhesini takip eden sayfalarda göreceksiniz…
